Let’s hear it for what Kingdom
Welcomes hard pruning. The country too, held
Answerable for people withdrawing from the sun,
Within the same year saying in the face
Of drought: some plants, they diminish themselves.
Within the same month the promise of two vaccines
And two jumps: one completed from the fourth
Floor of the mall, another held back by rope and beam.
In the cold too—unable to move—they tuck it all the way in,
Eating themselves another day.
At ating itinatangi
Ang daluyan ng pait.
Hindi sili, huy,
At sa tsupon lang yung sili.
Uulingan ang dede
O dadampian ang utong
Ng pinagpakuluan ng ampalaya
Kung gusto mo talagang umayaw. Higit
Ang bisa kung mayroon pang isa
At mas bata.
Yaman din lang
At ating itinatangi
Ang daluyan ng pait.
Pinalapit niya ang mga bata.
Pinalapit niya ang pan de rosa’t isda.
Sa palengkeng tanaw mula sa munting kapilya sa koridor,
Matutunghayan si kuyang nagtotosta:
Hindi kaya mga buto ng labuyo
Na siyang pampaumbok sa takal ng paminta?
May buhangin sa kape,
May buhangin sa bigas,
At lahok sa kutson ang mga balat ng kendi
Mula sa ilang buwan na ring pagwawalis.
Lalagda lamang tayo kapag nagsalita na ang lahat.
Hindi ‘yan papayag nang ganito:
Pinatitibok na lamang ng manilaw-nilaw na tubo.
Sa ngayon, susuklayan siya ng mga bata
Habang hinihinukuhan ng bisitang hukluban.
Maghanap ng silong sa may embahada.
Maghanap ng van at ilang pulis.
“Ikuwento mo, bata, kung ano ang nangyari.”
Tukuyin ang sinaunang wika na hindi mo kilala at malinamnam sa tainga.
Gupitin ang kanilang suot na simula ngayo’y “kasuotan”.
Isa-isahin ang napiling lahi at ihatid sa silong.
“Istoryahun ‘kako.”
Kembot ‘pag may time.
Tahimik lang na iba pa ito sa silong doon sa may embahada.
“Nadala ho ba ninyo?”
Magpalinis ng sandalyas sa dyip o di kaya’y makinig sa tugtuging wow.
Ilabas isa-isa nang naaayon sa daloy ng seremonya sa mall.
Kopyahin ang diwa.
“Kamukha mo.” / “Kamukha mo sabi.”
“Ano pa ho ba ang binubulong-bulong ninyo diyan?”
“Huwag na huwag kayong madadala.”
Hindi ako perpekto,
Ngunit ayokong magpatawad.
Wala akong sakit at
Patuloy sanang iadya
Sa bawat paglimot, pero gusto ko
‘Yung kahit nakikita ko siyang tumatawa’y
Hindi ako mayayamot
At walang mananariwa.
May mahahati’t mahahating
Katawan ng uod
Dahan-dahan ko mang isuksok
Ang mga daliri sa lambot ng lupa;
Kalakip na silang mga bahagi
Sa dakot na pamumugaran
Ng itim ng buto ng atis.
Tinipon nila kami at naging magalang yata sila.
Doon kami magpapaliwanag sa anino ng tiangge.
Ano raw kasi ang pinagsususulat namin.
Basahin naman nang malakas upang mapagsaluhan.
Kung kakiskisang-siko raw ba namin ang kalihim.
Dahil hindi, ipinakilala sa amin ‘yung kalihim nila.
Hindi namin nakita ‘yung buhok pero ano ngayon.
Hindi namin inasahang magiging maayos ang pag-uusap.
Inasahan naming malinis ang tiangge, at hindi kami
Nabigo. Hindi sila napatawa ng aming mga stroke,
Ngunit sinubukan nilang ikatuwa na bukas kami sa panayam.
Kung may dala raw kaming watawat, maliban sa mineral water.
Dahil wala, naglabas sila ng papel at nagsidrowing kami.
Naghugis buwan, ngunit nais ko kasing gumuhit ng buhok.
